Boekverslag : Jan Wolkers - Groeten Van Rottumerplaat
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1663 woorden.

motivatie van mijn boekkeuze:

ik heb afgelopen jaar voor sinterklaas een aantal boeken gekregen, o.a. deze van Jan Wolkers. Hierbij zat ook een boekje van Godfried Bomans, met de bijna gelijke titel ‘dagboek van Rottumerplaat’. Zij zijn namelijk allebei een week op het onbewoonde waddeneiland Rottumerplaat geweest en hebben hier over geschreven. Ik ben deze boeken gaan lezen omdat het mij erg leuk lijkt om ze met elkaar te vergelijken.



Mijn eerste persoonlijke reactie:

Meteen toen ik begon vond ik het al geweldig. Het begon al zo grappig namelijk:



“Het is zeven uur s`avonds en ik zit voor mijn tent in een soort fel gebloemde hema stoel. Doodmoe van de tochten die ik over het eiland heb gemaakt. Omdat ik alleen mijn groene hemd aan heb, heb ik een blauwe handdoek over mijn bruine dijen gelegd, niet voor de kou, maar omdat het zo’n kloterig gezicht is, die kwispelstaartende lul onder aan je papier.”

Van te voren dacht ik dat het een behoorlijk saai boek zou zijn. Want hoe kan een dagboek van iemand die alleen een week op een eiland zit nou interessant overkomen?!

Maar dat viel 200% mee. Ik had nog nooit eerder een boek van

Jan Wolkers gelezen. Maar zijn schrijfstijl bevalt me heel goed. Hij vertelt over dingen met heel veel ‘passie’, en daardoor raak je zelf ook enthousiast. Zelfs over wadplantjes bloemetjes, vogeltjes, zeehondjes, enzovoort.



Korte samenvatting:

Jan wolkers zit in de auto op weg naar de haven waarvandaan hij de boot neemt naar Rottumerplaat. Terwijl hij in de auto zit verteld hij over gedachte en ervaringen.

Eenmaal in de haven aangekomen slaapt hij in een hotelletje en staat de volgende morgen vroeg op om met een garnalen boot mee te liften naar het eilandje. Hier begint het allemaal.

Eenmaal aangekomen, zet hij zijn tent op, maakt een verkenningstochtje en wordt helemaal gestoord van de krijsende meeuwen die om zijn hoofd cirkelen. Ook heeft hij de hele week geen kleren aan, en loopt dus als een wildeman over het eiland heen. Hij maakt van alles mee. Hij vind een schole ekster met een gebroken poot, die hij spalkt en in zijn tentje laat rond hupsen. Ook vind hij op een van zijn tochten een opgezwollen dode zeehond. Dit grijpt hem erg aan. Als hij weer terug is bij de tent besluit hij de volgende dag terug te gaan om de buik van het dode dier open te snijden. Hij wil namelijk weten of de zeehond zwanger was of niet. Maar toen hij het mes in de buik van het dier stak spoot er een hele lading rood ontbindingssap over hem heen. Vol afgrijzen rent hij de zee in. Als hij later weer schoon en fris is, maakt hij het karwei af. Als blijkt dat er een klein babyzeehondje in de buik van het dier zit is Jan erg aangeslagen. Hij schrijft dat hij erbij heeft staan janken. Elke dag keert hij terug naar de 2 zeehonden en maakt een foto van ze, zodat het verdere proces van ontbinding in stappen wordt vast gelegd.

Verder eet Jan niet echt uit de blikken eten die hij mee genomen heeft, hij eet vooral dingen die hij op het eiland vindt. Zoals; garnalen, die hij overigens ook aan zijn gewonde schole ekster voert, zeekraal, zeesla en zeepostelein.

Op een dag vind hij ook zwaar ondervoed zeehondje, helemaal alleen op het strand. Hij neemt het dier mee naar de uitkijk post (zie afbeelding:)



http://home.planet.nl/~lutte000/behuiz01.jpg



en probeert daar op advies van De kustwacht het dier met verdunde koffieroom te voeden, dit blijkt een hopeloos werkje. Het beestje spuugt alles elke keer uit. Tot het rond 5 uur eindelijk lukt.

De volgende ochtend is het zeehondje duidelijk opgeknapt, en gaat het voeren met een slang in het keeltje ook veel makkelijker. Jammer genoeg komen mensen van het zeehondjes opvang tehuis op Texel het beestje ophalen. Jan snapt wel dat dit het beste voor hem zal zijn, maar hij vindt het toch jammer.

Dit zijn de belangrijkste dingen uit het verhaal, verder verteld hij over zijn binnenpretjes, de dingen die hij allemaal tegenkomt en de dingen die hij er allemaal gedaan heeft.



2 verdieping



verdiepingsopdracht 1 (tekstbestudering):

Op zich kan ik niet heel erg in gaan op dingen als onderlinge relaties. Want hij was natuurlijk helemaal alleen op het eiland en had alleen een kort contact met mensen aan het begin van het boek, voordat hij het eiland op gaat en als hij tussendoor hulp vraagt van het vasteland met betrekking tot de zeehond.

Op de voorkant van dit verslag staat een foto van Jan Wolkers. Dus ik hoef niet meer te beschrijven hoe hij er uit ziet.

Wel kan ik iets over zijn karakter zeggen. Jan Wolkers is opgegroeid in Oestgeest in een streng katholieke familie. Hij heeft echter nooit geloofd in dingen als god, en is erg ‘rebels’. Verder is het iemand met humor, dat komt heel duidelijk naar voren in zijn schrijfstijl, hij houdt van de natuur en is ook niet snel vies van dingen (aangezien hij zich helemaal onder liet schijten door de baby zeehond).

Ik denk dat hij op zich niet zoveel met dit boek wil bereiken. Ik denk dat het voor hem gewoon een grote uitdaging is om zo’n tijdje in afzondering te leven. En het schrijven van het boekje was een leuke bijkomstigheid.



Verdiepingsopdracht 2 (tekstbestudering):

Over het onderwerp heb ik wel eens nagedacht. Mijn moeder en ik fantaseerden wel eens dat we met z’n tweeën op een onbewoond eiland zaten. Dit deden we naar aanleiding van de real life soap: Expeditie Robinson, waar we helemaal gek van zijn. Dus ik denk dat het onderwerp me altijd (onbewust) wel heeft aangesproken.

Zoals ik al eerder heb gezegd vond ik het boek hartstikke leuk, ik was echt verbaasd over de uitwerking. Ik had niet verwacht dat de schrijver daar zoveel boeiends over te vertellen had. Alle kanten van het ‘leven’ op een onbewoond eiland worden belicht. Niet alleen zijn belevingswereld daar. Maar ook de objectieve kant, zoals bijvoorbeeld de omschrijving van de omgeving.

De belangrijkste gebeurtenissen in het boek vind ik de ontdekking van de dode zwangere zeehond en de jonge uitgehongerde zeehond die Jan Wolkers weer probeert bij te voeden. De nadruk bij deze gebeurtenissen ligt vooral op de emoties en gedachten van de schrijver. Ik vind ze heel boeiend. Al die emoties die beschreven worden zijn erg goed te begrijpen, ook al heb ik zelf nooit in een soortgelijke situatie gezeten. De sfeer waarin alles gebeurt is erg puur. Maar dat komt natuurlijk ook door de onbevuilde wad-omgeving

Het is lekker ruig. Het lijkt me heerlijk om met niemand rekening te hoeven houden zoals hij een week gedaan heeft. Het is dan ook erg interessant om te zien wat voor een invloed totale afzondering op iemand kan hebben.

Ik vind het boek niet ingewikkeld, het leest makkelijk weg. Het is ook kort, dus dan heb je het helemaal in een dag uit.

Het komt misschien een beetje langzaam op gang. In het begin worden namelijk een heleboel dingen verteld die er eigenlijk niet toe doen.

Maar dit is niet storend. Wel vind ik het lijken dat het schrijven pas echt op gang komt als hij al even op het eiland zit. Ik denk dat hij het in het begin nog een beetje onwennig vindt om daar zo te zitten. En dat hij daarom eerst over dingen schrijft die niets met het eiland te maken hebben, maar later helemaal ‘los’ komt.



Het verhaal is in chronologisch volgorde omdat het een dagboek is. Hij vertelt elke keer over een gebeurtenis, stopt dan met schrijven en verteld dan over de volgende gebeurtenis.

Wel moet ik zeggen dat het taalgebruik soms nog wel eens grof kan zijn. maar dat vind ik niet zo heel erg. Ik moet er eigenlijk wel om lachen. Alles wat verteld wordt is niet wijdlopig. Wel wordt er over de omgeving verteld. Gewoon omdat dat natuurlijk ook is waar het allemaal om draait, Rottumerplaat dus.



Verdiepingsopdracht 3 (tekstbestudering):

(zie recensie achteraan)

Het begin van de recensie gaat voornamelijk over de voorkant van het boek, waar Jan Wolkers schijnbaar naakt op staat.

Ik heb deze versie van het boek niet, dus daar kan ik niet echt m`n mening over geven. Al vind ik het wel grappig en heel typisch iets voor hem om zo op de voorkant van een boek te gaan staan. Ik vind het ook jammer dat er in mijn boekje geen foto’s zaten, die er blijkbaar in andere versies wel in zitten. Maar goed.

Eerlijk gezegd ben ik het helemaal eens met de recensent, ik vond het inderdaad ook “een dagboek vol humor, beklemming en ontroering”. Zijn argumenten haalt hij uit dictaten uit het boek. Zodat de lezer van de recensie zelf deze dingen kan ervaren.

Ook wordt gezegd dat hij een alles registrerend kijker is, dit wordt bewezen met het stukje uit het boek dat volgt.

Het is best een leuke recensie om te lezen al vind ik dat hij soms te veel afdwaalt. Zoals bijvoorbeeld hoe de haringboer het ‘probleem’ van de voorkant zou oplossen. Dit heeft weinig te maken met het boek zelf, maar is toch wel grappig om te lezen.

Kortom een prima recensie.



3 Evaluatie



Eindoordeel:

Beoordelingswoorden die ik toepasselijk vind bij dit boek zijn zoals in de recensie al genoemd; humor, beklemming en ontroering. Ook vond ik het; interessant, origineel, veel zeggend, leerzaam en vrolijk.

Door dit boek krijg ik ook echt zin in zo’n vakantie. Lekker helemaal alleen op een eiland. Een beetje in je blootje rond rennen. En zeehondjes verzorgen. Het klinkt in het boek allemaal leuker dan het lijkt maar dat is juist knap als je als schrijver zoiets kan bereiken. Ik vond de uitwerking echt bijzonder goed maar dat het ik al 100 keer gezegd ik was erg verrast. Ik ben inmiddels ook aan de versie van Godfried Bomans begonnen, en die vind ik toch veel minder leuk van deze. Godrfried Bomans verteld het een beetje zeurpieterig en niet zo levendig als Jan Wolkers. Echt een super boekje. Vooral als je zin hebt in iets kort en krachtigs is dit zeker een aanrader.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen