Boekverslag : Karel Glastra Van Loon - De Passievrucht
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2280 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2280 woorden.
De Passievrucht
Karel Glastra van Loon
De Passievrucht
Vijfde druk uitgegeven door Uitgeverij L. J. Veen Amsterdam/Antwerpen, september 1999.
De Passievrucht is een roman. Het boek heeft 237 bladzijden en bestaat uit 45 genummerde hoofdstukken zonder een titel. De hoofdstukken zijn allemaal erg kort.
Op de voorkant van het boek staat de naam van de schrijver en de titel. Op de achtergrond is een foto van een klein baby’tje afgebeeld. Dit baby’tje is de passievrucht.
Op de achterkant staat een korte samenvatting van het boek en een stukje, met foto over de schrijver.
Op de eerste pagina staat een eerder uitgegeven boek van de schrijver en een paar bladzijden verder staat het motto, een aantal regels uit een liedje van Dolly Parton.
Het boek is opgedragen aan Karin.
Samenvatting
Tien jaar geleden heeft Armin zijn geliefde Monika verloren, de moeder van zijn dertienjarige zoon Bo. Het heeft lang geduurd voor hij haar dood kon accepteren. Hij verwaarloosde zijn werk, raakte aan de drank en bewoog zich van kroeg naar kroeg, maar wel altijd met de driejarige Bo op zijn rug, want die liet hij geen moment alleen.
Inmiddels heeft hij al jaren een relatie met Ellen, die Monika’s beste vriendin was. Ze zijn niet getrouwd, hoewel Ellen die wens koestert, net zoals zij een kind van Armin wil. Maar Ellen wil maar niet zwanger worden. Op haar aandringen laten zij zich medisch onderzoeken. De uitkomst is onthutsend: Armin blijkt altijd al onvruchtbaar te zijn geweest aangezien hij lijdt aan het syndroom van Klinefelter.
Deze mededeling zet Armin’s wereld volledig op zijn kop, want het betekent dat Bo zijn zoon niet is en hij niet zijn vader. Hij durft het Bo niet te vertellen, kan het niet.
Vragen rijzen. Met wie heeft Monika hem bedrogen? Waar? Wanneer? Hoe? Hij praat erover met Ellen, die zegt hem het te laten rusten. Ook Dees, zijn vriend, zegt hem dat leven met de antwoorden waarschijnlijk nog moeilijker is dan leven met de vragen. Armin slaat alle raad in de wind en start een zoektocht naar de biologische vader. Hij werkt een rijtje met mogelijke verwekkers af. De eerst die hij opzoekt is Robbert Hubeek, die man met wie Monika een verhouding had, toen ze Armin leerde kennen. Die ontkent dat hij nog met Monika naar bed is geweest, nadat ze hem voor Armin had verlaten.
Hun toenmalige huisarts is zijn volgende verdachte. Armin stelt hem de vraag rechtstreeks; het antwoord is ontkennend.
De derde verdachte benadert hij voorzichtig. Het is Niko Neerinckx, die indertijd voor het reisbureau werkte, waaraan Monika en Ellen verbonden waren. Van hem weet Armin meer, omdat Ellen verteld heeft dat ze hopeloos verliefd is geweest op Niko tijdens een gezamenlijk reis. Niko heeft nu een videoproductiebedrijf. Armin zoekt met een list en onder een schuilnaam contact met de vrouw van Niko op een moment dat deze afwezig is. Hij weet haar vertrouwen te winnen en hij ziet en hoort een aantal “verdachte” zaken. De belangrijkst is dat Niko de zoon van hem en Anke (zo heet zijn vrouw) Bo heeft genoemd. Armin is ervan overtuigd dat hij de natuurlijke vader heeft opgespoord.
Uiteraard rakelt hij bij zijn zoektocht het verleden op. Mooie, maar ook hartverscheurende herinneringen aan Monika komen bovendrijven, herinneringen aan haar vreselijke ouders, aan zijn overleden moeder, de moeizame band met zijn vader.
Onverwacht komt het bericht dat Armins vader is gestorven. Het is weer Ellen die hem bijstaat. Om tot rust te komen gaat hij met Bo een weekend naar Ameland. Het tegendeel gebeurt. Bo heeft zijn eerst liefdeservaring en laat Armin alleen. Dat is mede oorzaak dat hij zich helemaal lam drinkt. In een vlaag van verstandsverbijstering schreeuwt hij Bo een aantal uren later toe dat hij zijn vader niet is. Totale verwarring is het gevolg, bij beiden. Het is gezegd en niet meer terug te draaien. Zwijgend gaan ze naar huis.
Later ruimt hij samen met Dees het huis van zijn vader op. En in de loop van de dag wordt het hem duidelijk wie de vader is van Bo. Wanneer hij thuis komt, treft hij Ellen en Bo aan, die beiden gehuild hebben. Ook zij weten wie de vader van Bo is.
Het is uiteindelijk Bo die het initiatief neemt tot de verzoening.
Titel en ondertitel
De titel van het boek is De Passievrucht. De passie verwijst naar het vreemdgaan van Monika en de vrucht is het kindje dat dan verwekt wordt.
Er is geen ondertitel.
Motto
Het motto van het boek is een klein stukje uit het liedje, It Wasn’t God Who Made Honkytonk Angels, van Dolly Parton.
De hoofdpersoon van het boek is een grote fan van haar.
From the start
Most every heart
That’s ever broken
Was because
There always was
A man to blame
In dit liedje krijgen de mannen de schuld van alle gebroken harten, maar in dit boek laat de schrijver zien dat het ook andersom kan. Monika heeft Armin’s hart gebroken als hij er jaren later achterkomt dat hij niet de vader van zijn zoon is.
Genre
De Passievrucht zou een liefdesroman kunnen zijn, want de liefde speelt een grote rol. Het huwelijk, en alle herinneringen eraan, van Armin met Monika staat immers centraal evenals de liefde die Armin van Ellen en Bo krijgt en met de genezende kracht van de liefde als het belangrijkste idee zou je het dus een liefdesroman kunnen noemen. Maar je zou het ook een psychologische roman kunnen noemen. De hoofdpersoon is namelijk op zoek naar de biologische vader van zijn zoon. Daarbij komt hij er achter dat hij eigenlijk maar weinig van zijn vrouw weet.
Thema, idee en motieven
Het thema van het boek is overspel en de grote gevolgen die dit met zich meebrengt als je zwanger wordt. Op deze twee thema’s is het verhaal gebaseerd, maar er zijn ook nog andere dingen belangrijk . Zo speelt de liefde ook een grote rol, want in het boek staat de relatie van Armin met Monika centraal. Maar ook de liefde tussen Armin en Ellen en de vader/zoon liefde van Armin voor Bo zijn erg belangrijk voor het verhaal.
De belangrijkst idee van het boek is de genezende kracht van de liefde. Liefde overwint alles. Dit zie je aan Ellen die Armin blijft steunen, ook als hij niet eens meer naar haar omkijkt en alleen nog maar bezig is met het zoeken naar de biologische vader van Bo.
Ook de liefde van Bo is daar een voorbeeld van. Op een verkeerd moment en op een heel verkeerde manier heeft Armin hem gezegd dat hij zijn vader niet is. Daarmee lijkt hun heel bijzondere vader/zoonrelatie voorbij, maar het is Bo die de eerste stap neemt tot de verzoening.
En tenslotte is het de liefde die er voor zorgt dat Armin Monika kan vergeven en Bo als zijn eigen zoon zal opvoeden.
Verder is ook een belangrijk idee, dat je soms maar heel weinig weet van de mensen die je het meest dierbaarst zijn.
Monika was achteraf een compleet raadsel voor Armin.
Het belangrijkst motief van het boek is (de zoektocht naar) de biologische vader van Bo. Een paar keer denkt Armin de vader te hebben gevonden, maar dit was dan niet het geval.
Opbouw, structuur en spanning
Het boek maakt telkens sprongen van het heden naar het verleden. Dit komt omdat Armin heel erg met zijn verleden bezig is. Hij probeert er zo achter te komen wie de vader van Bo kan zijn. De volgorde is dus niet chronologisch.
De belangrijkste verhaallijn van het boek is het verslag van de zoektocht naar de biologische vader van Bo. Daarnaast zijn er ook nog 3 nevenverhaallijnen, namelijk het verslag van de relaties tussen Armin en Monika, Armin en Ellen, Armin en Bo. Maar het kernprobleem blijft altijd aanwezig.
Er is vanaf het begin spanning aanwezig. Je gaat meedenken over wie de vader zou kunnen zijn. Het wordt nog weer extra spannend gemaakt door de flashbacks naar het verleden. Daar maak je ook echt kennis met de vermoedelijke vaders en met Monika. Het blijft tot het eind toe spannend over wie de vader zou zijn.
Personages
Armin is de hoofdpersoon van het boek. Om hem draait alles.
Hij werkt voor een non-fictie uitgerij. Door zijn werk als corrector van wetenschappelijke artikelen heeft Armin een enorme feitenkennis opgebouwd. Armin heeft op elke vraag die zijn zoon stelt een antwoord. Door deze wetenschappelijke kennis is hij zeker van zichzelf en van alles wat hij doet. Hij klampt zich er als het ware aan vast. Als die ene zekerheid, dat Bo zijn zoon is, hem ontnomen wordt, is hij dan ook erg verward. Hij meent dat hij alleen zijn evenwicht kan herstellen door de waarheid te achterhalen: zeker te weten wie dan de vader van Bo is. Als die zekerheid er is, blijkt hij nog veel verwarrender en kan alleen de liefde van Ellen en Bo hem redden. De genezende kracht van de liefde.
De belangrijkste bijfiguren zijn Monika, Ellen en Bo. Zij hebben allemaal een bijzondere band met Armin.
Monika is de overleden echtgenote van Armin. De bijfiguren worden qua uiterlijk niet duidelijk omschreven. Je weet van Monika alleen dat ze rood haar had. Monika en Armin hadden een heel bijzondere relatie en Armin had veel verdriet om de dood van Monika.
Ellen was een goeie vriendin van Monika en wordt naar Monika’s dood de nieuwe liefde van Armin. Ook toen Monika nog leefde hebben Armin en Ellen al eens het bed gedeeld.
Ellen werkt voor een reisbureau en is dol op kinderen. Haar grootste wens is dan ook een kindje samen met Armin. Als dit niet lukt laten ze zich beiden testen op vruchtbaarheid en zo komt Armin er achter dat hij al zijn hele leven onvruchtbaar is en dat Bo dus niet zijn echte zoon kan zijn. Ondanks dat Armin haar grootste wens niet in vervulling kan laten gaan blijft ze hem trouw. Ze houdt te veel van hem.
Bo is de zoon van Armin. Hij weet tot het eind van het boek niet dat Armin niet zijn echte vader is. Bo is in het heden van het verhaal een puber, maar we zien hem ook veel terug in de herinneringen van Armin als klein jongetje.
Tijd
Het verhaal speelt zich waarschijnlijk af in de tijd waarin in het geschreven is: 1999. De tijd is niet echt van belang. Dit verhaal zou in elke tijd voorgekomen kunnen zijn.
De verhaaltijd is ongeveer een paar maanden.
De verteltijd is 237 pagina’s.
De tijdsvolgorde is niet chronologisch. Er worden tijdsprongen gemaakt en er zijn verschillende flashbacks aanwezig.
Het verhaal is een vision avec.
Perspectief en vertelsituatie
Het vertelperspectief is consequent dat van de ik-persoon, ook in de flashbacks. Hierdoor kan je je makkelijker met de ik-persoon identificeren. Dit is belangrijk voor het verhaal, want zo kun je mee denken met Armin.
Taalgebruik en stijl
Het taalgebruik was normaal. Wel stonden er soms moeilijke citaten in van andere schrijvers/geleerden.
Er stonden veel dialogen in.
De stijl was sober. Er werd niet veel emotie in gelegd. De tragische gebeurtenissen zijn al emotioneel genoeg.
Ruimte
De meeste gebeurtenissen vinden plaats in het huis van Armin, waar hij in zijn flashbacks woont met Monika, en in het heden woont met Ellen en Bo. De natuur is ook een belangrijke plek voor gebeurtenissen. Ik weet niet waarom de schrijver daarvoor gekozen heeft, maar wel dat Armin van de natuur hield.
Leesbelevingsverslag
De passievrucht
Het onderwerp
Het belangrijkste onderwerp van het boek is de zoektocht naar de biologische vader van Bo. Ik heb nog nooit eerder over dit onderwerp gelezen. Het is niet echt een standaard onderwerp, maar misschien komt het best nog wel veel voor in het dagelijkse leven en misschien ook wel zonder dat deze mannen het zelf weten.
De gebeurtenissen
De gebeurtenissen en de hele zoektocht naar de vader zijn belangrijk, maar de gevoelens zijn ook erg belangrijk. Omdat het boek een ik-persoon heeft, kom je achter alles wat Armin denkt en voelt. Je denkt met hem mee over wie de vader kan zijn. Je weet net zo veel of weinig als Armin en daardoor is er tot het eind van het boek telkens een spanning aanwezig, net zoals Armin die ook voelt.
De gebeurtenissen zijn geloofwaardig. Dit komt doordat alle personen uit het boek, personen zijn die je in het dagelijks leven ook tegen zou kunnen komen en doordat ze een heel normaal leven hebben met normale dingen. Buiten dan dat ene grote probleem om. Maar eigenlijk zou dat ook iedereen kunnen overkomen. Vreemdgaan is niet iets nieuws. In Turks fruit was alles veel extremer.
De opbouw
Het verhaal is niet echt moeilijk opgebouwd. Wel was het aan het begin van elk hoofdstuk weer een verassing wat er komen zou. Het verhaal was niet chronologisch opgebouwd en heden en verleden wisselden vaak. Ook in de flashbacks zat geen volgorde. Ze kwamen willekeurig aan bod, alsof de verteller zich ineens iets herinnerde of er eerder nog niet over durfde te praten. Een voorbeeld is de dood van Monika. Ineens is daar dat hoofdstuk dat gaat over haar plotselinge dood.
De volgorde was dus verreweg van chronologisch, maar dat maakt het alleen nog maar realistischer.
De Personages
De belangrijkste personage is de ik-verteller, Armin. Je ziet alles zoals hij het ook ziet en je volgt hem het hele verhaal. Doordat de hoofdpersoon een ik-verteller is, kan iedereen zich goed met hem identificeren. De niet-chronologische volgorde draagt ook nog eens bij aan het inlevingsvermogen van de lezer. Toch kan ik me beter met Bo identificeren dan met Armin. Dit komt denk ik omdat we beide van dezelfde leeftijd zijn en allebei wel eens last hebben van zeurende ouders.
Conclusie
Ik vond het een goed boek met een mooi verhaal. Het verhaal was bijzonder, maar toch ook zo normaal. Dit komt doordat de personages heel normaal zijn en ze veel heel normale dingen doen. Bij Turks Fruit was het net andersom. Het verhaal was eigenlijk heel alledaags en het waren de personages die alles extreem maakten. Ik heb geen voorkeur voor het één of het ander.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen