Boekverslag : Carla Vermeer-van Berkum - Kon Ik Maar Weer Een Gewoon Meisje Zijn
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1280 woorden.

Auteur Carla Vermeer-van Berkum

Titel Kon ik maar weer een gewoon meisje zijn



Waarom heb ik dit boek gekozen?

Het leek me interessant om te lezen over hoe de mensen 60 jaar geleden leefden, wat hun leefwereld was. Ik had al eerder het boek van Anne Frank gelezen, dit was ook een aangrijpend boek over iemand in de Tweede Wereldoorlog. Ik koos daardoor dus een dagboek van iemand, en toen ik in de bibliotheek kwam zag ik ook dat er veel meer dagboeken van meisjes in de Tweede Wereldoorlog waren. Deze sprong er voor mij een beetje uit door de eerste bladzijdes, het was erg duidelijk geschreven.



Personen

Hoofdpersoon uit het verhaal is Carla, een dertienjarig meisje dat door de Tweede Wereldoorlog in een Jappenkamp terechtkwam.

Verder zijn er nog veel bijpersonen, zoals haar familie die uit een moeder, vader en 4 broers bestaat en alle kampgenoten die uit veel oude mensen bestaat, door de omstandigheden kan Carla het erg goed met hen vinden en zien ze elkaar een beetje als één grote familie.



Inhoud

Dit is het dagboek van een meisje dat op dertienjarige leeftijd met haar moeder en twee broertjes in een Japans concentratiekamp terechtkomt. Haar vader en twee oudere broers zijn als gevangenen ergens anders heengevoerd, en doordat ze plotseling werden opgepakt wisten ze niet waar zij naartoe waren gebracht. Waarschijnlijk een kamp in Japan, maar dit was ook niet zeker.





Donderdag 11 Mei

We hebben gister zoiets enigs gehad. We hebben pakketten gekregen van het Amerikaanse Rode Kruis. Het was eigenlijk voor de Amerikaanse krijsgevangenen, maar aangezien die er niet zijn hebben wij ze gekregen. Er was voor 10 personen 1 pakket. (Een pakket was voor 1 persoon bedoelt, maar in het kamp moesten ze die pakketten met soms wel 40 mensen delen) Mammie is als hoofd gegaan van onze kongsie. Het was al donker. Iedereen moest een emmer meenemen voor de barang. Heerlijk, enig, dol.



Het begon in januari 1943, Carla en haar moeder moesten verhuizen naar een bepaalde wijk waar alle Europese vrouwen en kinderen werden geplaatst. Deze wijk werd gesloten zodat er niemand in en uit kon, maar er waren gewoon winkels e.d. zodat ze er eigenlijk geen problemen ondervonden. Eind januari 1944 maakten ze kennis met het ware gezicht van de Japanners. Alle mensen moesten op het plein voor het wijkkantoor verzamelen: er werd huiszoeking gedaan. De Japanners traden erg hardhandig op. Ook kregen ze een bevel om binnen een bepaalde tijd allemaal thuis te zijn, er kwamen Japanners die iedereen stuk voor stuk bekeken. Later bleek dat van ieder transport een groep vrouwen van 18 tot 30 jaar, zonder veel redenen, moesten achterblijven. Ze werden hier vrij bang van, en op 10 maart 1944 kregen ze allemaal een transportnummer. Ze mochten voor 4 personen slechts 2 hutkoffers en een Trunk (dat is een kleine hutkoffer, gemaakt van blik) meenemen. Op 11 maart moesten ze klaarstaan, en ze hadden geen flauw idee wat hen te wachten stond…



Zondag 22 October

Ik heb gister in mijn dooie eentje ons verblijf gebonkard van onder tot boven. De rest heb ik uitgestuurd, want Mammie moet nog alsmaar rusten en mag zich volkomen niet opwinden.

Enfin, om elf uur was ik gewoon amechtig. Toen moesten om twaalf uur nog van het brood dat volkomen pudding was koekjes gemaakt worden en ’s avonds had ik nog tanken vullen en was dus wat je noemt vrij moe. Ik weet niet of het daardoor kwam of niet, maar toen ik in m’n bed lag en nog zo’n beetje over de toestand lag na te denken, kreeg ik zo’n gruwelijk de smoor in dat ik van pure narigheid een beetje gehuild heb, heel zacht en onhoorbaar. En toen heb ik gebeden, echt gebeden en ik heb gevraagd of de rotzooi hier alsjeblieft eens afgelopen mag zijn, dat er geen oorlog meer is, dat de Amerikanen ons bevrijd hebben en dat we Kerstfeest in vrijheid mogen vieren, dat er echt vrede op aarde is.



Aan het begin vindt ze het nog leuk in het kamp, wat bestaat uit een soort kerk en een internaat; De Japanners zijn aardig, ze krijgen goed te eten en alles word ervaren als een ‘malle toestand’. Dit verandert langzaam maar zeker in een strijd waarin ze verschrikkelijk veel honger lijden. Alle vrouwen en kinderen zitten dicht op elkaar geplakt op soms wel stukjes van slechts 60 cm in de breedte, je mocht geen lakens o.i.d. ophangen zodat het één grote ruimte was. Ze moesten dagelijks hard werken en hierdoor en door hygiënische omstandigheden lijden ze aan chronische ziektes. De Japanners gaan ook voor het minste of geringste slaan, mishandelen en schreeuwen, de mensen ontwikkelen hierdoor steeds meer angst voor de Japanners.



Carla en de rest van het kamp leeft in angst, maar er wordt ook veel afgelachen om kleine dingen die ze meemaken in het kamp, maar dit kan het gevoel en een diep verlangen naar haar oude leven en haar gezin niet onderdrukken. Carla leeft naarmate het boek vordert steeds meer naar de vrede toe, het einde van deze verschrikkelijke oorlog.



Ze moet alleen lang op vrede wachten, want ze is uiteindelijk pas bevrijd op 23 augustus 1945, ze heeft dus 3 jaar lang in het kamp gezeten. Door alle omstandigheden is haar moeder zo verzwakt geraakt waardoor ze vlak na het kamp overlijdt, en hierdoor is Carla psychisch nog zwakker geworden.



Donderdag 23 Augustus

WE ZIJN VRIJ!!! EINDELIJK!!! GOD DANK.

Er zijn 2 van onze eigen vliegtuigen overgevlogen, telkens weer heel laag. Het rood wit en blauw stak zo prachtig af tegen het donker. En telkens weer, telkens weer kwamen ze terug. O, het was een moment om nooit te vergeten. Geweldig! We stonden te schreeuwen, te zwaaien, te dansen en te gillen. We wisten van vreugde niet meer wat we doen zouden. Het idee eindelijk afgelopen, meer eten en geen honger meer. God dank!! Gauw de hele familie weer verenigt. Allemaal weer bij elkaar. Zonder die eeuwige ellende. Wat zalig!! Mam was in tranen, was gewoon niet meer kalm te krijgen, en zelfs Karel moest huilen. Mevr. Lander kreeg het zo op haar zenuwen. Die stond hysterisch te gillen en kreeg toen een hartaanval. Er zijn ook pamfletten uitgegooid, een heleboel zijn hier terechtgekomen. Ik heb er jammer genoeg geen kunnen bemachtigen. De mensen gedekken als bezetenen. Kippen, satés, eieren enz. komen er overheen. Ik ben er niet handig genoeg voor. Ik heb gister al tussen het gedek gezeten, maar toen er een Nip langs kwam kreeg ik gewoon de stuipen. Het is moeilijk, maar wij zullen het nog even vol moeten houden, maar het is bijna ondragelijk. We zijn in ieder geval vrij!! Hoera!!!! Eindelijk!!



Mijn mening

Ik vond het een interessant boek, het geeft een goed beeld over hoe een meisje van mijn leeftijd denkt in en over de Tweede Wereldoorlog. Het is niet echt een ontspanningsboek maar meer een soort documentatie, want ze weergeeft heel goed hoe het is om als haar te leven in de Tweede Wereldoorlog. Als je het leest zit je echt helemaal ‘in’ het verhaal, wel vond ik het soms wat te gedetailleerd, als ze voor de zoveelste keer vertelde dat ze weer suiker had gegeten vond ik het iets minder boeiend, maar ik vond het wel erg ‘volwassen’ geschreven voor een 13 jarige.

Het was wel vervelend dat aan het einde van het boek een woordenlijst stond van een pagina of 10 waarin de woorden werden uitgelegd. De uitleg was vaak slechts een vertaling van 1 woord zodat ik vond dat ze dat woord eigenlijk ook wel in het Nederlands in het verhaal zelf hadden kunnen zetten, omdat je op deze manier de hele tijd heen en weer moest bladeren omdat je toch wel wilde weten wat het schuingedrukte woord betekende.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen