Boekverslag : Christiane F - Christiane F.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1229 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1229 woorden.
Christiane F. Verslag van een junkie
K. Hermann en H. Rieck
H. J. W. Brecht
Amsterdam, 1980
Eerste indruk
De titel roept als eerste indruk bij me op dat het een (waargebeurd) verhaal over een junk is. De flaptekst versterkt dit. Uit de kaft kan ik niks opmaken.
Waarom dit boek?
Ik heb dit boek gekozen omdat het me een interessant boek leek en omdat het in de les besproken is. Ook had ik de film gezien en die sprak me wel aan, zodat ik het boek ook wou lezen. Verder maakte ik uit de reacties in mijn omgeving op dat het een erg goed boek is.
Samenvatting
Christiane begint met te vertellen dat zij, haar moeder en haar zusje vanuit haar geboortedorp naar Berlijn verhuizen. Christiane vindt dit erg opwindend, maar ook erg jammer, omdat ze veel vriendinnetjes had in haar geboortedorp. In Berlijn is het voor haar in het begin moeilijk wennen: het is een wereldje waar ze alleen staat en waar het recht van de sterkste geldt. Ze past zich wel redelijk snel aan en hoort al snel bij de sterksten.
Zo komt ze in aanraking met een paar jongens en meisjes die altijd naar het 'Haus der Mitte' gaan. Dat is een jeugdcentrum in de buurt, waar ook de drugs-scene komt. Christiane gaat mee en rookt daar voor het eerst een joint. Eigenlijk vindt ze er niet veel aan, maar ze doet mee om stoer te zijn. In het groepje zit een jongen, Atze, die Christiane wel ziet zitten.
Ze krijgen verkering, maar als Christiane Atze met een ander ziet zoenen, is het over. Christiane komt steeds vaker in het 'Haus der Mitte' en raakt verslaafd aan hasj. Als er een concert komt van David Bowie in de discotheek 'Sound', gaat Christiane erheen.
Ze raakt hier voor het eerst in aanraking met hard drugs. Ze gaat niet meer naar het 'Haus der Mitte', maar naar 'Sound'. Ze raakt verslaafd aan hard drugs, maar blijft volhouden dat ze het onder controle heeft en dat ze niet gaat spuiten. Iedereen lacht haar uit en zegt dat ze toch een keer gaat spuiten.
In 'Sound' ontmoet Christiane Detlef. Ze worden verliefd op elkaar en krijgen verkering. Als Christiane erachter komt dat Detlef spuit, wordt ze kwaad en ze krijgen ruzie. Na een tijdje wordt het weer uitgepraat, maar ze zullen er later nog meer ruzie over krijgen.
Christiane bezoekt Detlef steeds vaker op het station 'Bahnhof Zoo'. Detlef tippelt hier om geld te verdienen voor drugs. Hij wil eigenlijk niet dat Christiane hier komt, omdat hij bang is dat ze ook gaat tippelen. Toch blijft Christiane komen en in de WC van Bahnhof Zoo zet ze haar eerste 'shot'.
Ze raakt verslaafd aan heroïne, hoewel ze steeds zei dat ze niet zou gaan spuiten. Omdat ze eigenlijk nooit genoeg geld heeft om heroïne te kunnen kopen, gaat ze tippelen. Ze vindt het vreselijk werk, maar toch blijft ze het doen, omdat ze bang is dat ze geen heroïne meer kan kopen. Christiane bewaart binnen de prostitutie haar eigen 'etiquette': ze gaat niet mee met gastarbeiders of met mensen die er verdacht uit zien.
Als ze ook maar vermoedt dat iemand verdacht is, gaat ze niet mee. Ook laat ze klanten altijd vooruit betalen. Als Detlef erachter komt dat Christiane tippelt, krijgen ze vreselijke ruzie. Uiteindelijk legt Detlef haar uit hoe het werkt. Bijna 2 jaar gaat dit zo door.
Tegenover haar moeder en zusje laat Christiane niks merken, ze leidt een dubbelleven. Zelfs als ze Detlef een keer mee naar huis neemt, vermoedt haar moeder niks. Uiteindelijk komt haar moeder erachter doordat er bloedspatten op de muur van de badkamer zitten.
Ze zegt tegen Christiane dat ze moet afkicken en die wil dat ook, samen met Detlef. Christiane en Detlef zitten samen een week opgesloten in een kamertje en aanvankelijk gaat het afkicken goed. Maar naarmate de week vordert, stoken ze elkaar op hoe het zou zijn om nog één shot te nemen. Zo raken ze dus weer verslaafd.
Christiane probeert heel vaak af te kicken en eigenlijk heeft haar moeder de hoop al opgegeven als Christiane met het idee komt om naar 'Narkoton', een onderdeel van de 'Scientology Church' te gaan om af te kicken. Deze instelling is alleen op het geld van mensen uit en doet eigenlijk niks om verslaafden te helpen.
Uiteindelijk gaat Christiane naar haar oma in haar geboortedorp, en daar kickt ze volledig af. Ze maakt daar nieuwe vrienden, met wie ze af en toe een jointje rookt. In dat dorp is niet echt een drugs-scene, zodat de kans dat ze weer verslaafd raakt, zeer klein is.
Stijl van het boek
Het boek is vanuit Christiane in de ik-persoon geschreven, met tussendoor stukjes van haar moeder en personen die Christiane hebben gekend. Het eerste is omdat Christiane F. het hele verhaal aan 2 journalisten, K. Hermann en H. Rieck, verteld heeft.
Omdat het dus herinneringen zijn, zijn er niet veel dialogen. Wel zijn er veel beschrijvingen, omdat Christiane zich de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt, nog heel goed kon herinneren. Taalgrapjes of bijzonder taalgebruik is er niet.
Bedoeling van de schrijver
De bedoeling van Christiane is om de buitenwereld te laten zien dat junkies geholpen moeten worden en dat die hulp vaak te kort schiet. Ze zegt niet dat het de schuld is van de maatschappij dat ze verslaafd is geraakt, maar wel dat het de schuld van de maatschappij is dat het zo moeilijk is om hulp te vinden.
Er zijn te weinig instanties, en de instanties die er zijn, zijn al vol of kunnen of willen om andere redenen niet helpen. Of het zijn instanties zoals 'Narkoton', die alleen maar op geld uit zijn.
De bedoeling van Hermann en Rieck komt hiermee overeen.
Illustraties
In het midden van het boek zitten een aantal foto's van mensen die Christiane gekend heeft, o.a van Detlef en Atze. Ook zitten er foto's in van het 'Haus der Mitte' en 'Sound'. Ik denk dat dit vooral is om sommige dingen duidelijker te maken. De kaftillustratie is een tekening van Christiane, want om haar draait het hele boek.
Eindoordeel
Ik vond het een erg aangrijpend boek, omdat zonder veel omhaal en zonder er omheen te draaien, wordt verteld wat Christiane allemaal heeft meegemaakt. Door het hele boek wordt duidelijk hoe zij aan de drugs ten onder gaat. Hoe zij door verschillende instellingen geweigerd wordt als ze serieus wil afkicken. Uiteindelijk lukt dat toch, als door een wonder.
Ik vond het ook een erg eerlijk boek, omdat Christiane eerst bij zichzelf kijkt naar wat zij fout deed en dan pas tegen anderen zegt wat die fout deden of nog doen. Ze is heel eerlijk over het feit dat ze zelf is gaan spuiten. Ze had 'nee' kunnen zeggen, wat ze niet deed. Dit beseft ze heel goed.
Toch is het terecht dat ze kritiek levert op de instellingen die haar weigerden, terwijl ze genoeg ruimte hadden. De overheid deed en doet niet genoeg aan het drugsprobleem.
Tot slot vond ik het een erg overtuigend boek, dat je echt niet moet gaan spuiten, omdat je er haast niet meer afkomt. Gelukkig is de kans dat je in Nederland verslaafd raakt aan hard drugs erg klein, maar hij is wel aanwezig. Christiane laat duidelijk merken dat je zelf verantwoordelijk bent.
Je weet wat de gevolgen zijn of kunnen zijn, dus weet je waar je aan begint. Je kan niet de schuld op anderen steken.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen